در آیه 126 سوره نحل ابتدا می فرماید اگر شما مورد ایذایی قرار گرفتید می توانید مقابله به مثل کنید و در همان حدی که به شما اذیت کرده اند شما هم قصاص کنید «و ان عاقبتم فعاقبوا بمثل ما عوقبتم به » بعد می فرماید: «و لئن صبرتم لهو خیر للصابرین » اما اگر صبر کنید و صرف نظر کنید برای شکیبایان بهتر است . و در آیه 22 سوره نور می فرماید: «ولیعفوا ولیصفحوا الا تحبون ان یغفر الله لکم و الله غفور رحیم » مؤمنین باید اهل عفو و صفح باشند مگر دوست نمی دارید که خدا شما را ببخشد . این لسان دیگری است یعنی همان طور که شما این توقع را دارید که خدا از گناهانتان صرف نظر کند شما هم باید از گناه دیگران صرف نظر کنید . و این یک رابطه مهمی است که قرآن کریم به آن توجه داده است که بسیاری از رفتارهایی که در آخرت با انسان می شود نتیجه رفتارهایی است که انسان در دنیا با دیگران داشته است; مثلا کسی که در حسابش نسبت به دیگران سخت گیر باشد خدا هم در روز قیامت نسبت به او سخت می گیرد، اما کسانی که سهل گیر هستند و در معامله و حسابهای مالی و چیزهای دیگر سخت گیری نمی کنند خدا هم در روز قیامت حساب را از آنها سهل می گیرد . و همین طور کسانی که در دنیا از دیگران می گذرند و عفو می کنند خدا هم در روز قیامت از گناه ایشان چشم پوشی خواهد کرد .  در آیه 40 سوره شوری می فرماید: «و جزاء سیئة سیئة مثلها» این نظیر «و ان عاقبتم فعاقبوا بمثل ما عوقبتم به » است . اگر کسی کار بدی کرد شما هم می توانید کار بدی نسبت به او به همان اندازه انجام بدهید البته این کار بدی که شما انجام می دهید بد اخلاقی نخواهد بود سیئه بودنش به اعتبار این است که برای آن طرف ناخوشایند است و اذیتی به او می رساند . بعد می فرماید: «فمن عفی واصلح فاجره علی الله » اگر عفو بکنید و کار شایسته انجام بدهید اجرتان بر خداست .

باز در آیه 43 همین سوره می فرماید: «و لمن صبر و غفر ان ذلک من عزم الامور» شکیبایی و بخشش از کارهای بسیار ارزشمند است . و در آیه 37 همین سوره در وصف مؤمنین می فرماید: «و اذا ما غضبوا هم یغفرون » وقتی خشمگین می شوند، می بخشند و صرف نظر می کنند . و در آیه 14 سوره تغابن می فرماید: «و ان تعفوا و تصفحوا و تغفروا فان الله غفور رحیم » این آیه در مورد برخورد با نزدیکان است و قبل از آن می فرماید: «یا ایها الذین آمنوا ان من ازواجکم و اولادکم عدوا لکم فاحذروهم و ان تعفوا و تصفحوا و تغفروا فان الله غفور رحیم » در ابتدای ظهور اسلام که یک عده مسلمان شده بودند مسلمانان و کفار با هم آمیخته بودند . این سوره از سوره های مکی است و ناظر به وضعی است که مسلمانان در آن زمان داشتند; مثلا پدری ایمان آورده بود ولی فرزندش هنوز کافر بود یا همسرش هنوز کافر بود، یا بالعکس زنی ایمان آورده بود و شوهرش و بچه هایش کافر بودند، یا پسری ایمان آورده بود و پدر و مادرش کافر بودند و با هم معاشرت داشتند، طبعا در چنین جوی که ارزشهای متناقض حاکم هست برخوردها هم زیاد پیش می آید و هر کدام سعی می کنند که دیگری را به طرف خودشان بکشانند . فرض کنید پدر و مادری مؤمن هستند و بچه هایشان کافرند، بچه ها می خواهند اولا پدر و مادر را به طرف خودشان جلب کنند و ثانیا رفتارهایشان ناهماهنگ است آنها می خواهند مرتکب گناه بشوند; مثلا شرب خمر بکنند و می خواهند پدر و مادر را هم وادار کنند که با آنان شریک بشوند یا ماکولات حرامی را تناول کنند و گاهی عواطف پدر و مادر موجب این می شود که دل فرزندانشان را نشکنند در چنین جوی تاثیر و تاثر از ناحیه پدر و مادر و فرزند یا شوهر و همسر یا سایر نزدیکان خیلی زیاد است این است که مؤمن خیلی باید مواظب خودش باشد که تحت تاثیر واقع نشود .  می فرماید: «ان من ازواجکم و اولادکم عدوا لکم فاحذروهم » خودتان را بپایید و مواظف باشید که آنها روی شما اثر نگذارند و شما را به معصیت یا کفر نکشانند . مساله دیگر این است که وقتی شما بخواهید خودتان را در مقابل ایشان حفظ کنید مسائلی پیش می آید و ممکن است برخوردهای خشنی پیش بیاید و آنان به شما توهین یا بی ادبی کنند و رفتار نادرستی انجام بدهند، در مقابل این گونه رفتارها باید خویشتن داری کنید و آرام برخورد کنید .

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: